Termin performatywność płci (ang. gender performativity) ujrzał światło dzienne z początkiem lat 90. XX wieku za sprawą Amerykanki Judith Butler. Istotę tego zjawiska stanowi sposób konstruowania płci społeczno-kulturowej poprzez powtarzanie i odgrywanie właściwych dla niej zachowań. Na czoło koncepcji Butler wysuwa się pojęcie aktów performatywnych, czyli zachowań charakteryzujących się przypisywaniem sobie i innym, pewnych stałych predyspozycji związanych z płcią (tzw. role płciowe, stereotypy). Według Butler, nadanie płci kulturowej następuje już w momencie gdy odbierająca poród osoba informuje o płci dziecka. W ten sposób, przypisując jej symbolicznie zespół ról związanych z płcią i oczekiwaniami społecznymi. W myśl tej koncepcji, człowiek nie rodzi się jednak ani kobietą ani mężczyzną, lecz w kontekście płci kulturowej nabywa ją w sposób performatywny.

​

Poprzez koncepcję projektu „Turbo sex” rozumiem próbę zarysowania konstruktu psychologiczno-społecznego zachodzącego na przestrzeni lat... Pragnę wyrazić fakt, że wspomniane postawy są płynne i w pewnym stopniu determinowane instytucjonalnymi kategoryzacjami. Zachowania i oczekiwania zacierają się, ulegając ostatecznie rozmyciu. Jedna cecha przechodzi w drugą, przybierając różne kształty androgyniczności.

Wykorzystując samochód jako przedmiot ludyczny / zabawkę, kulturowo przypisaną do płci męskiej (choć warto zwrócić uwagę także na jej kolor) reprodukuję konstrukt kulturowy, a jednocześnie poprzez proces malarski, bawię się nim. Zabawce z dzieciństwa nadaję status narzędzia artystycznego wyrazu. Staje się ona pośrednim sprawcą ostatecznego dzieła, a tym samym uczestnikiem gestu performatywnego.